Nakładem wydawcy dwutygodnika i portalu Najwyższy Czas ukazał się nowy wybór publicystyki Stanisława Michalkiewicza „Zaraza Plus”, na której łamach znany prawicowy felietonista opisał szkodliwość PiS oraz działań przeciwko rzekomej pandemii prowadzonych przez formację rządzącą.

Stanisław Michalkiewicz pochodzi z okolic Lublina. W 1969 roku ukończył prawo w Lublinie Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie (na KUL prawa wówczas nie było). Po skończonych studiach nie udało mu się dostać na aplikację (kariera prawnicze była otwarta tylko dla osób z rodzin prawników). Po studiach przez pewien czas pracował w prezydium Miejskiej Rady Narodowej w Gdańsku — od 1969 do 1970 był pracownikiem Miejskiego Zarządu Gospodarki Terenami w Gdańsk. Ucieczką z nudnej pracy okazały się dziennikarskie studia podyplomowe na Uniwersytecie Warszawskim — w 1972 ukończył podyplomowe Studium Dziennikarskie na Uniwersytecie Warszawskim. Podczas studiów zaprzyjaźnił się z Marianem Miszalskim (najładniejszą koleżanką z roku była Małgorzata Niezabitowska). W tym czasie Michalkiewicz utrzymywał się ze stypendium i pracy w spółdzielni studenckiej. W 1972 Michalkiewiczowi urodził się syn Mateusz.

Po studiach w 1972 publicysta zatrudnił się w redakcji „Zielonego Sztandaru” (z którego został wyrzucony w 1982 roku). W organie Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego zajmował się dawaniem porad prawnych czytelnikom (pracował tam do negatywnej weryfikacji w Stanie Wojennym).

Rozpoczynając działalność opozycyjną, Stanisław Michalkiewicz skontaktował się z jawnie działającym Ruchem Obrony Praw Człowieka i Obywatela. W 1976 na prośbę Wojciech Ziembińskiego zbierał w gmachu Naczelnego Komitetu ZSL pieniądze dla Komitetu Obrony Robotników. Dla ROPCiO Michalkiewicz robił plakaty na demonstracje, wydawał od 1977 nielegalne pismo dla rolników „Gospodarz” (wydawanie na offsecie było bardzo pracochłonne). Publikował w nielegalnym piśmie „Opinia”. Wydawanie nielegalnej pracy finansował z dochodów, jakie uzyskiwał, pracując jako tłumacz w warszawskim oddziale Agencji Prasowej „Novosti”.

PONIŻEJ KONTYNUACJA TEKSTU

Od 1977 do 1988 Michalkiewicz był inwigilowany przez Służbę Bezpieczeństwa. Na publicystę donosiło siedmiu Tajnych Współpracowników — między innymi TW „Cichy” żołnierz AK i Cichociemny mieszkający w Londynie (on to doniósł, że Michalkiewicz przewoził dla opozycji (Ziembińskiego) pieniądze od Giedroycia. Podczas działalności opozycyjnej Michalkiewicz brał aktywny udział w demonstracjach (wspólnie z nim demonstrował ostatnio nagłaśniany przez gazetę wyborczą ojciec Leon Wiśniewski). W opozycji Michalkiewicza gorszyło zachowanie KOR, który chciał zmonopolizować działalność opozycją i miał związki towarzyskie z komuną. Od 1980 do 1981 działał w Solidarności, założył komisję zakładową NSZZ Solidarność w „Zielonym Sztandarze”. Współpracował z Gabrielem Janowskim. Drukował nielegalne książki i czasopisma. Stan Wojenny nie był dla niego zaskoczeniem. W maju 1982 został na półtora miesiąca internowany w Białołęce, gdzie poznał Janusza Korwin-Mikke.

Przed internowaniem został zweryfikowany negatywnie w redakcji „Zielonego Sztandaru” i wyrzucony z pracy (był przewodniczącym komisji zakładowej „Solidarności” w Wydawnictwie Prasa ZSL). Po opuszczeniu ośrodka internowania pracował jako robotnik rolny w Grójcu i pracownik firmy polonijnej „Thomex”. W 1983 założył wydawnictwo Kurs, w którym publikował czasopisma i książki (niektóre osiągały nakład 5.500 tysiąca). Wydawnictwo opublikowało do 1989 40 numerów Kursu (w nakładzie 2000 każdy). Wydawnictwo samo się finansowało i było dla Michalkiewicza źródłem utrzymania. W 1987 Michalkiewicz zaangażował się w Ruch Polityki Realnej, a w 1990 w Unię Polityki Realnej.

Po transformacji ustrojowej od 1991 do 1993 był członkiem Trybunału Stanu. Jak wynika z Wikipedii „w latach 1997–1999 pełnił funkcję prezesa, a 2004–2005 wiceprezesa Unii Polityki Realnej. W tym czasie zadeklarował się jako konserwatywny liberał. Z ramienia UPR kandydował bez powodzenia w 1997 do Sejmu, w 2001 do Senatu i w 2004 do Parlamentu Europejskiego. W 2005 ponownie bezowocnie ubiegał się o mandat senatora, kandydując jako bezpartyjny reprezentant Ligi Polskich Rodzin. Po wyborach powrócił do UPR. W październiku 2009 wystąpił z tej part,i (po kongresie, na którym z członkostwa zrezygnował Janusz Korwin-Mikke). Podjął współpracę z Wolnością i Praworządnością [nową partią Korwina], a następnie z Kongresem Nowej Prawicy [kolejną partią Korwina]. W 2011 został członkiem honorowym Stowarzyszenia KoLiber”.

Stanisław Michalkiewicz publikował „na łamach »Opcji na prawo«, »Najwyższego CZASU!«, »Powściągliwości i Pracy«, »Naszej Polski«, „Gazety Polskiej”, „Dziennika Polskiego”, „Niezależnej Gazety Polskiej”, „Mojej Rodziny”, „Magna Polonia”, “Gońca” i innych pism. Od września 2006 do grudnia 2013 jego felietony emitował Program I Polskiego Radia. Jest felietonistą Radia Maryja i od 2003 Telewizji Trwam, w ramach cyklicznej audycji Myśląc Ojczyzna. Był publicystą „Naszego Dziennika”. Interia zamieszczała jego artykuły w serwisie biznesowym”. Swoje artykułu zamieszcza na swoim blogu.

Zbiory publicystyki autorstwa Stanisława Michalkiewicza.

Ulubiony ustrój Pana Boga

Na gorącym uczynku

Choroba czerwonych oczu

W przededniu końca świata

Szczypta herezji

Polska ormowcem Europy

Targowica urządza się przy Napoleonie

Studia nad żydofilią

Na niemieckim pograniczu

Spod listka figowego

Dobry „zły” liberalizm

Protector traditorum

Logika wystarczy

Walka o fabrykę gwoździ

Najnowszy testament

Herrenvolk po żydowsku

Polska droga do zniewolenia

Teoria spiskowa

Ścieżką obok drogi

Gierkizm, czyli Dobra zmiana

Ameryka i egzotyka

Myśli i uwagi

Niemcy, Żydzi i folksdojcze

Naziści i szabesgoje

Małe kroki ku wielkiej Polsce

Rzeczpospolita Judaszy, czyli slalom między volkslistami

Zdrada nr 447

Wywiady książkowe ze Stanisławem Michalkiewicze

Tomasz Sommer: Michalkiewicz: Nie bójcie się prawdy!

Tomasz Sommer: Michalkiewicz: wariant rozbiorowy. 12 rozmów o tym, jak Polska traci niepodległość

Tomasz Sommer: Michalkiewicz: antypolonizm. Osiem rozmów o nienawiści do Polski

Przemysław Holocher: 250 pytań do Stanisława Michalkiewicza

Jan Bodakowski