Jeżeli nie chcemy doświadczyć upadku naszej cywilizacji, na miarę upadku starożytnego Rzymu, musimy wybrać życie w prawdzie. Musimy posłuchać ludzi doświadczonych przez komunizm. Ludzi, którzy nie dali się złamać. I zwyciężyli.
Są dwie kategorie książek. Te, które dostarczają nam wielu szczegółowych informacji. I te, które pozwalają nam uporządkować myślenie o świecie i o nas samych. Żyć bez kłamstwa należy do tej drugiej kategorii. I zdecydowanie ją polecam. Wszystkim
Rod Dreher, znany już jako autor Opcji Benedykta, wyróżnia w swojej ostatniej książce dwa rodzaje kłamstwa. Kłamstwo zewnętrzne, którym strażnicy nowej moralności – nowi bolszewicy – chcą zwieść nas i zniewolić, bez większego oporu z naszej strony. I kłamstwo wewnętrzne, którym niewolimy się sami.
.jpg)
Kłamstwo zewnętrzne, pisze Dreher, wprowadzają „wojownicy sprawiedliwości społecznej”. I dalej: „odgrywają oni w naszym społeczeństwie rolę podobną do bolszewików w ostatnich latach istnienia imperialnej Rosji…” (s.92) Kłamstwu zewnętrznemu, nowemu rodzajowi bolszewii, poświęcił autor I część książki: Zrozumieć miękki totalitaryzm.
W tym zrozumieniu – miękkiego totalitaryzmu – który opanowuje Zachód, pomagają autorowi byli komunistyczni opozycjoniści. Bo ludzie Zachodu, którzy nie przeżyli komunizmu, nie potrafią tego zbliżającego się niebezpieczeństwa zauważyć. (Przecież nasze 30-letnie dzieci również tego nie dostrzegają.)
To oni, zdaniem Drehera, jako pierwsi odczuwają symptomy tego, co już kiedyś przeżyli w zniewolonym przez komunizm świecie.
Jak się nie dali złamać przez nieludzki system powszechnego kłamstwa? Odrzucili je. Odrzucili kłamstwo i wybrali życie w prawdzie; na ile tylko to było możliwe. Dzięki takiemu wyborowi, oznaczającemu cierpienie, prześladowania i więzienie, upadł komunizm.
Do podobnej opozycji namawia nas teraz Rod Dreher. Jeżeli nie chcemy doświadczyć upadku naszej łacińskiej cywilizacji, na miarę upadku starożytnego Rzymu, musimy wybrać życie w prawdzie. Musimy posłuchać ludzi doświadczonych przez tamten system. Ludzi, którzy nie dali się złamać, pomimo ogromnej dysproporcji sił i środków. I zwyciężyli. Powinniśmy zatem zastosować ich receptę. Zwłaszcza, że jeszcze tak źle nie mamy.
Musimy nauczyć się znosić niewygody – „cierpieć dla Chrystusa to zysk”. „Musimy odrzucić dwumyślenie i walczyć o wolność słowa” – władza i największe pieniądze nie zastąpią prawdy i nie mogą stać się uzasadnieniem dla odebrania prawa do głosu inaczej myślącym.
Musimy zrozumieć, że religia i rodzina to bastiony naszej wolności.
Musimy pojąć, że tylko zachowując osobistą Wiarę, i codzienne życie zgodne z nią, możemy ocalić nasz wolny świat.
Wiecie co robię, gdy ktoś zapewnia mnie o swoim całkowitym oddaniu sprawom Wiary? Przypadkowo i delikatnie nadeptuję mu na odcisk. Gdy zapewnia, że nic się nie stało, jest prawdziwym chrześcijaninem. Gdy oburza się i wybucha, jest tylko chrześcijaninem udawanym. Stara sztuczka, ale niezawodna.
Niestety jest wśród nas, chrześcijan, bardzo dużo udawanych chrześcijan. Wierzących w Boga i wszelkie przepisy prawa kanonicznego, dopóki nie dotyczą ich życia i wyborów. Wtedy każde usprawiedliwienie jest wystarczające, żeby uczynić z siebie i swojego życia wyjątek. Wyjątek, który nie podlega ogólnym kategoriom moralnym.
Bezkompromisowość – właśnie na tym musi polegać nasza droga. Chrześcijanin nie może poddać się narzucanym teraz pseudo normom i pseudo prawdom z lenistwa, wygody i lęku przed cierpieniem. A przecież jeszcze nie musimy cierpieć. Przecież nie jest cierpieniem niewpuszczenie do samolotu, do kina, do restauracji. Nie jest cierpieniem brak możliwości urlopu w ciepłych krajach.
Nie jest chyba cierpieniem utrata znacznych finansowych korzyści za niepowtarzanie kłamliwych narracji, w żaden sposób nie popartych badaniami naukowymi.
Nasi poprzednicy w prawdzie, opozycjoniści wobec starej totalitarnej bolszewii, prawdziwie cierpieli. My, jeżeli chcemy żyć w prawdzie, będziemy cierpieć w nowej tęczowej bolszewii.
Jan Azja Kowalski
PS. Ostatnie cztery akapity, to moje osobiste refleksje po lekturze. Jeżeli chcecie mieć własne, sami przeczytajcie Roda Drehera.
