Kiedy lot Ukraińskich Międzynarodowych Linii Lotniczych numer 752 został zestrzelony, Kanada straciła parę osób, które doskonale zapowiadały się w świecie nauki. Zginęli profesorzy i studenci z 19 uniwersytetów w sześciu prowincjach. Naukowcy zajmowali się m.in. inżynierią, medycyną, biznesem i biologią.

Forough Khadem miała 36 lat. Przeprowadziła się z Teheranu do Winnipegu w 2010 roku, by zacząć doktorat z immunologii na University of Manitoba. Wcześniej miała szczęście, że podczas konferencji naukowej w Teheranie spotkała profesora immunologii i mikrobiologii medycznej Jude’a Uzonna. Uzonna wspomina, że był pod wrażeniem zapału, energii i inteligencji Khadem. Zaproponował jej doktorat w Winnipegu. Studentka zajmowała się biotechnologią w zakresie roślin, ale zmiana dzidziny jej nie zniechęciła.

Podczas doktoratu badała rozwój tzw. czarnej febry, czyli leiszmaniozy trzewnej, choroby pasożytniczej wywoływanej przez wiciowce, na którą zapadają ludzie w prawie 100 krajach. Khadem odkryła, gdzie i jak pasożyty ukrywają się w ciele, m.in. wewnątrz komórek wątroby. Uzonna mówi, że takie odkrycia mogą ratować życie. Praca Khadem znalazła się na okładce czasopisma American Association for the Study of Liver Diseases; Hepatology w 2016 roku. Dodaje, że jeśli ktoś będzie kontynuował jej badania, Khadem będzie zawsze wymieniana w publikacjach. „Na tym polega piękno nauki”.

PONIŻEJ KONTYNUACJA TEKSTU

Mohammad Asadi Lari był na drugim roku ośmioletniego programu MD/PhD na University of Toronto, gdy zginął 8 stycznia. Każdego roku na ten program dostaje się mniej niż 10 osób. Dr Nicola Jones mówi, że na tych studiach kształci się kolejne pokolenie najlepszych lekarzy naukowców. 23-letni Asadi Lari wyróżniał się. Dostał stypendium w naukach STEM pięć lat temu, gdy był studentem University of British Columbia. Tydzień po katastrofie miał podejmować decyzję dotyczącą prac badawczych podczas swojego doktoratu.

Zahra Naghibi zajmowała się termodynamiką. Miała zaczynać prace nad dwoma projektami. Była na trzecim roku doktoratu na University of Windsor, gdy zginęła. Pracowała w uniwersyteckim laboratorium turbulencji i energii badając zużycie energii w szklarniach. Dopiero co stworzyła model zużycia, który pozwalał na określenie potrzebnej energii w każdej chwili czasu. W odniesieniu do przyszłości mógł być podstawą do zaprojektowania unowocześnionego systemu dostarczania energii.

Naghibi mieszkała w Windsor z mężem Mohammadem Abaspour Ghadim, który również zginął w katastrofie.