Michalinka: Bojkotowanie siebie samego

Czy wam się to też zdarza, żeby się samemu bojkotować? Jak to wygląda? Ano, po prostu robicie wszystko inne, tylko nie to co trzeba. To nie to, że jesteście leniwi i nie robicie nic. Skądże! Jesteście bardzo zajęci wszystkim innym, tylko nie tym co wymaga skończenia w określonym terminie.

Przykład?

Zeznania podatkowe. Szczególnie jeśli jest to trochę bardziej skomplikowane niż tylko jedno zaświadczenie z jednej pracy.

A jeśli prowadzicie jakąkolwiek działalność biznesową, to podatki są przysłowiowym bólem w plecach. Niby wszystko jest jasne, każdy przychód i każdy rozchód musi być udokumentowany. Każda donacja pokwitowana na odpowiednim formularzu, ale…

W ciągu roku zbieramy tę dokumentację, czasem nawet zapisujemy, ale jak przyjdzie co do czego, to część rachunków (jeśli nie wszystkie) gdzieś się zapodziała, elektroniczne pokwitowania wydatków gdzieś – nie wiadomo gdzie – są schowane w komputerze, a udokumentowany dochód zdecydowanie przewyższa aktualny stan konta. A potem, jak już termin naprawdę siedzi na gardle, to robimy wszystko inne.

Na przykład co? No ja to na przykład, w tym roku musiałam akurat umyć okna z werandy. To, że nie były myte przez ponad rok, to nic nie szkodzi. Poczekać nie mogły i musiały być umyte w tej chwili – choć wcale nawet nie planowałam ich umyć. W ostateczności jakimś psim swędem w ostatnim momencie wszystko udaje mi się zebrać do kupy i zdążyć. Ale ile ja się przy tym najem frustracji i wstydu za siebie, że nie potrafię tego lepiej zorganizować. Tylko jak ten wrzód. Ale, ale… Takie ociąganie powinno być korygowane, żeby się nie pogłębiło. To tak jak w tym przysłowiu ‘na złość mamie odmrożę sobie uszy’. Czyli mamy coś bardzo ważnego zrobić, ale tego nie robimy, albo robimy inaczej, po naszemu, żeby pokazać. Tylko co i komu? Na przykład z tym składaniem zeznań podatkowych. Mam na myśli w Kanadzie, bo nie wiem jak te sprawy wyglądają w Polsce. Wiemy, że mamy terminy, i wiemy jak to zrobić, ale często przekraczamy termin. Wiemy także, że jeśli przyjdzie nam dopłacić, to czeka nas kara za przekroczenie terminu, ale to nic, i tak zwlekamy i się spóźniamy. Dzwoni moja serdeczna przyjaciółka i pyta, czy chociaż w tym roku specjalnym bo koranawirusowym, złożyłam swoje zeznania podatkowe na czas?

– Tak, tak – odpowiadam, A łżę jak z nut, bo akurat cały stół mam zawalony różnymi papierzyskami ale nie mogę się w sobie zebrać, i robię wszystko inne tylko nie to. A przecież to takie proste!  Zrobić listę, ustalić kolejność, i do kiedy co ma być zrobione. I już! ‘Już’ to u was, bo u mnie to nie. I żadne lista mi nie pomaga, bo ją po prostu ignoruję. Na całe szczęście nie za bardzo, bo z podatkami jestem na bieżąco, najwyżej trochę spóźniona. No fakt lepiej żeby tę karę co muszę zapłacić za opóźnienie, dać jakiejś potrzebującej organizacji. No ale to i tak nic, bo ta serdeczna koleżanka co się tak troszczyła o to czy zrobiłam na czas moje podatki w bieżącym roku koronawirusa, sama zalega z zeznaniami podatkowymi już od trzech lat. Przyganiał kocioł garnkowi, że kopci. A zwalczenie ociągania jest proste w definicji, trudniejsze w realizacji. I czasem z tymi swoimi niedociągnięciami trzeba po prostu nauczyć się żyć – żebyśmy przypadkiem nie byli za idealni. Tak długo, jak to co musimy zrobić jest  zrobione.

Michalinka