Zmarła 28 kwietnia 2019 r.
Tłumaczka, eseistka, redaktor. Córka prawników, wnuczka rzeźbiarza i pedagoga Piotra Harasimowicza (1857-1914), który wraz z bratem Marcelim (1859-1935), malarzem i kustoszem, należał do grona organizatorów szkolnictwa artystycznego, Galerii Narodowej i Związku Artystów Plastyków we Lwowie.
Ukończyła studia i uzyskała w 1963 stopień doktora filologii rumuńskiej na uniwersytecie w Bukareszcie, na podstawie rozprawy o prozie rumuńskiej poświęconej tragedii tzw. zagubionego pokolenia intelektualistów uczestników pierwszej wojny światowej. W 1964
w Londynie u ojca, który jako były oficer wywiadu AK nie mógł powrócić do Polski i był zatrudniony w Instytucie Sikorskiego, oraz w Lozannie, gdzie studiowała w École Benedict. W latach 1965- 67 pracowała w Dziale Prasowym, a później była szefem Protokołu
Polskiej Akademii Nauk.
W latach 1968-87 redaktorka, specjalistka do spraw literatury rumuńskiej w Państwowym Instytucie Wydawniczym. Tłumaczka języka rumuńskiego na wielu kongresach i konferencjach naukowych, literackich i artystycznych. Członek Stowarzyszenia Tłumaczy Polskich i Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Od 1987 dzieli czas między Toronto a Warszawę.
Przełożyła na rumuński m. in. wiersze Tadeusza Różewicza (wydane z przedmową Ştefana Augustina Doinaşa), Wisławy Szymborskiej i Zbigniewa Herberta. Przełożyła z rumuńskiego m. in. wiersze Marina Sorescu Punkt widzenia (PIW 1970); tom afory – stycznych powiastek filozoficznych Mateia Călinescu Życie i opinie Zachariasza Lichtera (PIW 1972); powieść Dany Dumitriu Biesiada lichwiarza (PIW 1975); powieść Mircea Eliadego Majtreyi, poprze –
dzoną esejem o jego twórczości literackiej (Czytelnik 1988); sztuki Dumitru Salomona. Opracowała i opatrzyła wstępem antologię współczesnych opowiadań rumuńskich Śmierć Ipu (PIW 1971).
Jest autorką Antologii poezji rumuńskiej, w której zaprezentowała we własnym wyborze i w znacznej części we własnych przekładach twórczość 77 poetów okresu lat 1939-80, poprzedzając swój wybór obszernym esejem o poezji rumuńskiej dwudziestego wieku i opatrując go (we współpracy z mężem Krzysztofem Zarzeckim) wyczerpującymi notami o autorach (PIW 1989). O tomie tym pisał Jerzy Lisowski, redaktor naczelny „Twórczości“ i autor trzytomowej Antologii poezji francuskiej: „To naprawdę znakomita antologia, duża
porcja wspa niałej i nowej, innej, zaskakującej poezji”. Zygmunt Kubiak, znakomity eseista i tłumacz, podnosząc „mistrzostwo przekładów“ Ireny Harasimowicz oraz jej „rolę głównej ambasadorki kultury polskiej w Rumunii i rumuńskiej w Polsce“, orzekł, że jej „Antologia poezji rumuńskiej to jedna z naszych najważniejszych książek poetyckich“.
.jpg)
Obok nagrody Fundacji Turzańskich (1993-1994), Irena Harasimowicz została uhonorowana jeszcze dwukrotnie: w 1990 nagrodą Stowarzyszenia Tłumaczy Polskich przyznaną jednogłośnie przez jury pod przewodnictwem tegoż Zygmunta Kubiaka, które uznało
jej Antologię za najlepszy przekład poetycki roku; oraz w 1999 nagrodą Stowarzyszenia Autorów ZAIKS za całokształt twórczości przekładowej. Autorka esejów m. in. o poezji Wisławy Szymborskiej, tekstu napisanego po przyznaniu jej nagrody Nobla; o obrazach
nagradzanej na trzech kontynentach, wspaniałej malarki, do niedawna zamieszkałej w Toronto, Hanny Haski; oraz o poezji i prozie rumuńskiej pisarki i tłumaczki Flavii Cosmy, również mieszkanki Toronto.
Krzysztof Zarzecki
Od 1987 roku mieszkała wraz z mężem Krzysztofem Zarzeckim, tłumaczem literatury amerykańskiej i kanadyjskiej, w Toronto, gdzie wspólnie należeli do grona animatorów życia kulturalnego kanadyjskiej polonii. Jej mąż był redaktorem Polskiego Funduszu Wydawniczego, cenionej emigracyjnej oficyny. Do Polski wrócili w czerwcu 2014 roku.
